Leestijd: 5-6 min
Toen ik 10 jaar oud was, ben ik uit een boom gevallen met een hoogte van meer dan 5 meter. Of bijna gevallen, want ik bleef op de laatste tak boven de grond hangen. Een geluk bij een ongeluk. Toen was ik roekeloos en stond ik niet stil bij de gevolgen van het springen op takken. Ook was dit de leeftijd waarop ik een zin voor verantwoordelijkheid en veiligheid begon op te bouwen.
Nog geen goed jaar geleden heb ik de omgekeerde beweging gemaakt. Mijn veilige situatie als ingenieur-architect heb ik omgeruild voor een wild avontuur. Het was niet onmiddellijk een bewuste keuze (lees: ik ben serieus over mijn grenzen gegaan en had geen aandacht voor selfcare). Noem het zelf hoe je wil. Ik heb er geen noemer op geplakt – ik zie het nu als een geschenk dat ik ben moeten stoppen.
Door deze break heb ik een verlangen ontdekt. Een drang die verscholen zat in een donker hoekje, overgoten met veel cafeïne. De wilde droom om mijn stempel op de wereld te drukken is er altijd geweest, maar kreeg nooit de nodige aandacht. Ik had geen tijd, goesting en ik gaf het gewoon geen kans.
Het spreekt voor zich dat ik even de tijd voor mezelf moest nemen. Want je eigen grenzen overgaan, dat is niet zomaar opgelost met een goed nachtje slapen.
Met de hulp van een jobcoach heb ik leren omschrijven wat mijn goede eigenschappen zijn. Ook heb ik geleerd dat ik niet per se slechte eigenschappen heb – eerder dat ik moest leren loslaten en de dingen een plek kon geven onder mijn eigen voorwaarden.
Tijdens mijn break kon ik niet stil zitten of hangen in de zetel. De nood om te creëren lag hoog. Ik noem het een periode van creatieve zelfexpressie waarbij ik wekelijks aha-momentjes had. Ik begon out of the blue wenskaarten te ontwerpen voor een verjaardag, geboorte en housewarming. Ik bedacht me dat ik als kind ook al een map vol zelfgemaakte kleurrijke wenskaarten had. De fascinatie voor kleuren, lijnen en vormen vonden dus hun weg terug naar het oppervlak. En niet alleen in wenskaarten, maar ook bij mijn toenmalige andere hobby, namelijk landschapsfotografie.
Ik wist onbewust wat ik wou doen en waar ik dolgelukkig van werd. Alleen moest ik dit nog ten volle beseffen en vertalen naar mijn handelingen. Vanaf die dag ben ik beginnen luisteren naar mijn intuïtie. Die wist klaarblijkelijk beter wat ik wou. Het vertrouwen was nog zoek, maar ik was overtuigd dat die mondjesmaat wel ging volgen.
Intuïtief ondernemen doesn’t come easy
Het zag er zo makkelijk uit bij anderen, maar mij bleek het niet te lukken om mijn intuïtie te omarmen. Ik had verwacht dat het zou komen. Dat ik stappen zou durven zetten en dat ik direct weer (deeltijds) aan het werk zou kunnen gaan als architect. NOPE.
Het was duidelijk dat ik nog met bepaalde onzekerheden zat. Ik had het moeilijk met mezelf voor te stellen. Ik trok me veel te hard aan wat anderen van me verwachten én ik legde de lat voor mezelf vééél te hoog.
I needed to go back to basics. Ik moest antwoorden zoeken op enkele moeilijke vragen: “Waarom ben ik moeten stoppen? Wat had ik nodig? Wat hield me tegen? Waarom voelde ik me hoe ik me voelde?” Ik realiseerde dat ik niet één ding wou gaan doen. Ik had nood aan een variatie van diensten en producten. Nood aan ruimte om in full creative modus te kunnen gaan.
Ik pas niet in een vakje, ik kan mij niet enkel op één ding toespitsen. I want to try it all in my way. Mijn intuïtie kent me zo goed. Deze kon zich enkel manifesteren als ik mezelf begon te vertrouwen. Als ik mijn eigenheid (in every goofy way) kon accepteren en appreciëren. Voor de eerste keer was ik op het goede pad – ik begon mij thuis te voelen bij mezelf. Ik heb me vaak een buitenbeentje gevoeld waardoor ik mij niet begrepen voelde. Ik zocht steeds de oorzaak bij mijn omgeving en externe factoren. Nu pas begrijp ik dat ik die leegte zelf moest invullen. Dat deze zoektocht en verantwoordelijkheid voor 99% van mij afhing. En dat dit ook de enige manier was mijn onderneming te vormen.
Een onderneming evolueert, net als ieder van ons. Ik ben gegroeid door stappen durven te zetten, om dan soms de hoop op te geven en vervolgens weer vol gas er voor te gaan.
Tuurlijk zullen er altijd eens onzekerheden zijn die mij gaan tegenhouden. Ik hou van structuur en heb enkele perfectionistische trekjes. Hierop heeft intuïtie weinig invloed. Voor mij is dit een aparte tak waarbij ik mezelf moet overtuigen dat niet elk ding perfect, afgelijnd of proper hoeft te zijn. Wel dat er waarde zit in een ruwe bolster en het durven loslaten van minuscule fracties die het grotere geheel tegenhouden.
